من شاعرم…
مادرم بهترین بهانه ی سرودن من است…!
گل سرخی که همچون شراب عرفان مستم میکند و ناگهان خود را بر فراز باغ مهربانی در کنار چکاوک عشق, همزبان می بینم…!!
من شاعرم…
من با کلمه ی مادر بزرگ ترین شعر جهان را سروده ام…!
شعری که دشمن را در نزدیکی دوست,
و لحظه ای به تردید می افکند ؛
بخوان با من…
بخوان با خود…
بخوان با او…
در قنوت نمازت نیز شعر مرا دعای خویش قرار ده.. خدا را خوش می اید…!!
به تکرار بگو：
بگو مادرم کو؟؟
اگر بیرون است میخواهی زود بیاید…!
مگر نه اینست؟…
و اگر خانه است, در ناز مادری او مغروری…!!
یکی میگفت：در وصف او افراط نکن, (کفر است…!)
… و من دیروز کافری بر تابوت مادر خود دیدم که با شوق (خدایی) ناله سر می دهد…!!!
نویسنده：مجاهد ظفری
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
