اشعار عربی و فارسی

به کجا روم شبانه؟

  که به لب رسیده جانم,  

پر دل گشوده ام من..

 به هوای دل گمانم,

  چه شود زمین مرگم

  برسد به اسمانم..!

  به خدا دلم گرفته..

 ز هیاهوی جهانم؛  

همه یاد من تو بودی..

 ای غریب هر زمانم,

 چه شود شبی بیایی,

 ز کنار غم نهانم..

 که من ان نشان دردی,

 ره درد خون نشانم..

 که در این نماز مستی,  

به حرم سوز اذانم..

  همه شب به ارزویی,

 گذر از فصل خزانم..

 همه روز من جهنم,

 که رود  تب روانم..  

به کجا غمی چنین شد؟  

به کجا ز این و انم ؟

  به چه جرم این معما,  

به طواف هر فغانم ؟  

به چه رو قصه گرگی,

 شوم از ترس شبانم ؟

  به کجا روم خدایا..؟

  که نمانده ای بمانم..!  

نه خری به خرمن من,

 که کشد رنج توانم..

 نه سگی وفا امانی,  

که شود خیره امانم..

 به پناه سیل دریا,

 شده اشک سایبانم..

 تو بیا یار غریبم,

 ای عزیز مهربانم..  

که دگر نمانده یاری,

 ز وداع اشیانم..

 بنما گلاب مستی,

 برسد ز استخوانم..

 که نداشتم به دنیا,

 به خوشی چنین مکانم..!

  بنویس روی گورم,

 که نه پیرم نه جوانم..

 نه به یاد کودکانه,

 چه بگویمت ندانم..  

که به زیر خاک ظلمت,

 شعر خود چگونه خوانم؟

  بنویس شاعر خوبی,  

که بدی بسته زبانم..

 که نه اینچنین بودم,

 نه خیال ان چنانم..

 همه زنجیر و خیانت,

 سر به اشک دیدگانم..

 تو برو خانه سلامت,

 که روم به کاروانم..

 شاعر： مجاهد ظفری